Τρία μόλις χρόνια μετά την τρομερή Γενοκτονία του 1915, οι Αρμένιοι που κατοικούσαν στην ανατολική Αρμενία (που βρισκόταν υπό ρωσική κυριαρχία), κατάφεραν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και μετά από ηρωικές μάχες να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους, στις 28 Μαΐου 1918. Η πολιτική αυτή αναγέννηση ήταν αποτέλεσμα του Α Παγκοσμίου πολέμου, όταν στη Ρωσία, το 1917, ανατράπηκε το καθεστώς μετά την επανάσταση των κομμουνιστών και η νέα σοβιετική πλέον κυβέρνηση αποσύρθηκε από τον πόλεμο, ενώ διέταξε και την επιστροφή των στρατευμάτων της από όλα τα μέτωπα. Ο αρμενικός λαός απέμεινε μόνος και αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει με τις δικές του δυνάμεις την προέλαση του τουρκικού στρατού, που σκοπό είχε να αφανίσει και τους εναπομείναντες Αρμενίους, ανοίγοντας ανεμπόδιστα τον δρόμο προς τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου.
Ο τουρκικός στρατός έφτασε ως τις πύλες του Ερεβάν, στο Σαρταραμπάτ, όπου οι Αρμένιοι πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση και ανάγκασαν τους Τούρκους να υποχωρήσουν. Με τη νίκη στο Σαρταραμπάτ, ιδρύθηκε το ανεξάρτητο κράτος της Αρμενίας, το οποίο λίγους μήνες αργότερα αναγνώρισε και η Τουρκία, με την Συνθήκη του Μπατούμ. Έτσι η μικρή Αρμενία, καθυστέρησε την προέλαση των τουρκο-γερμανικών στρατευμάτων στο Μπακού για οκτώ μήνες και συνέβαλε στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων. Με τον τρόπο αυτό, το 1918, οι Αρμένιοι απέκτησαν και πάλι, μετά από εννιακόσια χρόνια, την εθνική κρατική υπόστασή τους. Τότε τέθηκαν οι βάσεις για ένα δημοκρατικό κράτος, ενώ θεσπίστηκαν προοδευτικοί νόμοι, όπως για παράδειγμα το εκλογικό δικαίωμα για τις γυναίκες. Η έκταση του νεοσύστατου κράτους ανερχόταν σε 65,000 τ.χλμ.
Στις 10 Αυγούστου 1920, υπεγράφη η Συνθήκη των Σεβρών (στην πόλη Sevres της Γαλλίας), από τα κράτη που συμμετείχαν στον πόλεμο, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία. Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή, στη Δημοκρατία της Αρμενίας παραχωρούταν και το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της Δυτικής Αρμενίας, επεκτείνοντας την έκταση της σε 165,000 τ.χλμ., όρος που ποτέ δεν εφαρμόστηκε, λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν. Στην Τουρκία, την εξουσία ανέλαβε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος όχι μόνο δεν αποδέχτηκε την Συνθήκη των Σεβρών, αλλά αντίθετα ένα μήνα μόλις από την υπογραφή της, επιτέθηκε κατά της Αρμενίας και κατέλαβε τμήμα των εδαφών. Ταυτόχρονα, εισέβαλε στην Αρμενία ο κόκκινος στρατός, με στόχο την εγκαθίδρυση σοβιετικού καθεστώτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και την πίεση της διπλής επίθεσης, η κυβέρνηση της Αρμενίας παρέδωσε τη χώρα στους Σοβιετικούς στις 2 Δεκεμβρίου 1920. Για επτά δεκαετίες, ως Σοβιετική Δημοκρατία, η Αρμενία έζησε κάτω από το σκληρό σοβιετικό καθεστώς. Σημείωσε όμως, μεγάλα επιτεύγματα στους τομείς της επιστήμης, της τέχνης και της βιομηχανίας.